„Franciszku, idź i odbuduj Mój Kościół”

Kiedy pogrążony w kryzysie średniowieczny Kościół sypał się w posadach, Pan Bóg podniósł Go rękami św. Biedaczyny z Asyżu, który w 1206 roku usłyszał ten nakaz od Jezusa mówiącego z Krzyża w kościele św. Damiana: „Franciszku, idź i odbuduj Mój Kościół!”. Św. Franciszek rozpoczął odbudowę Kościoła dosłownie od małych zrujnowanych kaplic Porcjunkuli i San Damiano, ale po latach zrozumiał, że jego powołanie dotyczyło Kościoła Powszechnego. Historia lubi zatoczyć koło, a dzisiaj dzieło odbudowy Chrystusowego Kościoła na wzór św. Franciszka z Asyżu kontynuuje ks. Cezary Wieczorek SMA w wiosce położonej na końcu świata – w środkowoafrykańskim Lindjombo.

W latach dwudziestych XX wieku do jednego z brzegów rzeki Sangha, przycinającej swą meandrującą jasnobrązową wstęgą zielony równikowy las na styku granic trzech krajów: Kamerunu, Konga Brazaville i Republiki Środkowoafrykańskiej, dopłynął pewienportugalski farmer i handlarz - Lopes Margarindo. Lindjombo to pierwsze miejsce, o którym wspomniał Kazimierz Nowak w trakcie swojej podróży po dzisiejszej Republice Środkowoafrykańskiej. Poznał tam Portugalczyka, pana Lopes’a, właściciela największej w regionie plantacji kawy, oraz jego żonę, madame Lopes, o której pisał, że: „jest prawdziwą czarną damą. Zmienia kilka razy na dzień swoje papuzie stroje”.

Lopes rozpoczął tam uprawę kawy. Był to dla Portugalczyków wyjątkowy czas, gdyż kilka lat wcześniej zakończyły się objawienia fatimskie, któretakże odcisnęły swe piętno w sercu pana Lopes’a. Zbudował on na swojej plantacji małą urokliwą kaplicę, do której w latach 50-tych sprowadził figurę Matki Boskiej Fatimskiej i to właśnie Jej poświęcił kaplicę. Niestety pan Lopez opuścił Lindjombo i przez długie lata w kaplicy modlili się miejscowi chrześcijanie, którzy niestety nie przejęli plantacji kawy, a pola kawowe zniszczyli i w miejsce czarnego złota zasadzili maniok. Kawa to roślina, przy której trzeba się napracować, ale przynosi spore dochody, a maniok to niestety „biały oszust”. Maniok ma to do siebie, że z jego uprawa ma dwa główne efekty uboczne. Po pierwsze, uprawa uczy ludzi lenistwa, bo nie trzeba przy niej dużo pracować, a po drugie, świetnie oszukuje głód zapychając brzuch, ale też nie dostarcza żadnych potrzebnych organizmowi wartości odżywczych. Na manioku można by naklejać ostrzeżenia typu: „Częste spożywanie manioku może skutkować niedożywieniem!”

Po wielu latach ludność wioski Lindjombo przeniosła się kilka kilometrów w głąb lasu i tam powstała nowa kaplica. Stara kaplica pana Lopes’a została zapomniana przez ludzi. Kolejne dziesiątki lat sprawiły, że o kaplicy pamiętał tylko równikowy las, który przykrył ją swoimi ogromnymi gałęziami. I tak upływały kolejne pory suche i deszczowe, aż do czasu kiedy to Pan Bóg zadecydował o wskrzeszeniu zakrytej przed światem Maryjnej perły.

Do Lindjombo dojeżdża się z oddalonej o trzydzieści pięć kilometrów  Bayangi. Wyboista droga prowadzi przez gęsty zielony las, w którym częściej można spotkać goryla niż człowieka. W Bayandze znajduje się główna misja, gdzie od dziesięciu lat pracuje ks. Cezary Wieczorek SMA. To właśnie tego Maryjnego kapłana Dobry Pasterz poprowadził do zakrytej przez las świątyni Matki Bożej Fatimskiej w Lindjombo. Ks. Cezary pieczołowicie i konsekwentnie odbudowuje, wraz za słowami, które usłyszał św. Franciszek w Porcjunkuli w XIII wieku: „idź i odbuduj mój Kościół”. Ks. Cezary wykonał już ogromną robotę przy odbudowie ruin kaplicy zbudowanej przecież ponad 80 lat temu. Na miejscu są zbudowane pomieszczenia gospodarcze, mieszkalne, ołtarz polowy, ustawione zostały dwie ogromne figury św. Michała Archanioła oraz Najświętszego serca Jezusowego.

Kiedy ks. Cezary przebywa w Bayanadze, to świętym miejscem opiekują się Pigmeje Bayaka. Zapomniana przez świat kaplica stała się już Maryjnym Sanktuarium, które jest najważniejszym miejscem pielgrzymkowym miejsce na mapie diecezji Berberati i całego kościoła RŚA. Renoma sanktuarium Matki Boskiej Fatimskiej z Lindjombo sięga już do Kamerunu, z którego także organizowane są pielgrzymki. O rosnącej popularności i znaczeniu sanktuarium świadczą także regularne nawiedzenia sanktuarium przez biskupów z graniczących z RŚA diecezji, min., Yokadouma i Batouri (biskup Batouri tak umiłował to miejsce, że był już tam 3 razy i nazwał to miejsce swoim corocznym obowiązkowym miejscem w swoim duchowym i duszpasterkim grafiku)!

Generalnie ks. Cezary jest kochany przez wiernych tworzących misyjny Kościół Bayangi i okolic. Dzięki jego pokornej pracy misja w Bayandze kwitnie, stale przybywa nowo ochrzczonych, otwarte są wspólnoty w Mossapoula, Yandoumbe i w Sokambo (Bomandjokou), gdzie wierni budują swoją kaplicę z cegły. We wymienionych wspólnotach panuje wspaniała wczesnochrześcijańska atmosfera charakteryzująca się wielkim zapałem, gorliwością i entuzjazmem.

Zachęcamy was, drodzy przyjaciele, aby wspierać modlitwą i darem dzieła prowadzone przez ks. Cezarego.